Rosja – ekspansja Trzeciego Rzymu

Oднажды откроют дверь в последний раз для Путлера-бестий из оплот;
Его вынесут из Кремля в дубового гроба.
Как, кроме Ленина, каждый тиран и деспот,
Он почиет с позором в земля стекловатой Pootin Вова.

Kiedy otworzą po raz ostatni przed bestią Putlerem wrota
Na Kremlu, wyniosą go w skrzyni dębowej, ostatecznej.
Jak – oprócz Lenina – każdy miniony tyran i despota,
Spocznie niechlubnie Pootin Wowa w szklanej wacie w ziemi odwiecznej.

B.K., marzec 2022

Aresztowananie prawosławnego księdza i torturowanie aktywistek rosyjskich, jako represje reżimu dyktatora Federacji Rosyjskiej W. W. Putina, wobec przeciwników wojny

„My chrześcijanie nie możemy stać bezczynnie”. W Rosji, gdzie czołowi duchowni Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poparli wojnę Rosji z Ukrainą, 6 marca 2022 r. w Niedzielę Przebaczenia Win, aresztowano prawosławnego księdza za wygłoszenie homilii przeciwko wojnie na Ukrainie.

O. Jan Burdin z Kościoła Zmartwychwstania w Kostromie nad Wołgą (region o tej samej nazwie co miasto), zatrzymany wkrótce po wygłoszeniu kazania, w którym potępił wojnę Kremla z Ukrainą, został oskarżony o „dyskredytowanie” rosyjskiej armii. Aresztowanie księdza odbyło się w sytuacji bezprecedensowej rozprawy ze społeczeństwem obywatelskim, możliwej dzięki nowemu przepisowi prawa, pozwalającemu represjonować osoby kwestionujące inwazję Władimira Putina. Artykuł 20.3.3 kodeksu wykroczeń administracyjnych Federacji Rosyjskiej obejmuje nałożenie grzywny: dla osób fizycznych w wysokości od trzydziestu do pięćdziesięciu tysięcy rubli; dla urzędników – od stu tysięcy do dwustu tysięcy rubli; dla osób prawnych – od trzystu tysięcy do pięciuset tysięcy rubli.

Jak przyznaje o. Burdin w rozmowie z dziennikarzem „Новый газеты” („Nowej Gazety”), treść kazania nie była apelem stricte politycznym.
– „Ewangelia zawiera słowa wypowiedziane dwa tysiące lat temu, cała zaś Biblia, znacznie wcześniej, jak starotestamentowe przykazanie »Nie zabijaj«. Dlatego nie kieruję się żadnymi osobistymi motywacjami. – wyjaśnia duchowny – Powiedziałem moim parafianom, że teraz najważniejsze jest, aby nie wpuszczać nienawiści do swych serc. Najgorsza rzecz bowiem, jaka może spotkać człowieka jest wtedy, gdy zaczniemy się nienawidzić.
Nie cieszę się z zabijania jakichkolwiek ludzi, dotyczy to więc w równym stopniu obydwu stron – zarówno Rosjan, jak i Ukraińców oraz wszystkich innych, nawet tych, którzy chcą przelewać ludzką krew. Dla Kościoła, bez względu na wszystko, grzech pozostaje grzechem.” – powiedział.

Rosyjski ksiądz przypuszcza kto go zadenuncjował:
– „Domyślam się, ponieważ w świątyni było wtedy tylko dziesięć osób. Nie zamierzam jednak dalej tego dochodzić. Ten mężczyzna dokonał wyboru. Możemy kogoś nie lubić, każdy ma do tego prawo, takie jest jego samostanowienie; tragedia wolności danej przez Boga, którą człowiek nosi w sobie.”

Za naruszenie prawa uznano także opublikowanie na stronie parafialnej linku do antywojennej petycji skierowanej przeciwko „specjalnej operacji wojskowej Federacji Rosyjskiej na Ukrainie”.

Petycja brzmi następująco:

„My, chrześcijanie, nie odważymy się stać z boku, kiedy brat zabija brata; chrześcijanin drugiego chrześcijanina. Nie możemy przymknąć oczu i nazwać czarne białym; zło dobrem, powiedzieć, iż Abel się mylił, i że to on sprowokował starszego brata. Nie będziemy jak ci, którzy 1 września 1939 r. wsparli zbrodnie Adolfa Hitlera”.

O. Burdin powiedział parafianom o „rosyjskich oddziałach na Ukrainie ostrzeliwujących ukraińskie miasta – Kijów, Odessę, Charków i zabijających obywateli Ukrainy, braci i siostry w Chrystusie” [1].

Rosyjska Cerkiew Prawosławna, blisko związana z Kremlem, zaostrzyła swoją retorykę wspierającą wojnę. Patriarcha Cyryl (Władimir Michajłowicz Gundiajew), zwierzchnik Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego; agent KGB o pseudonimie „Michajłow” [2]; oligarcha zwany „metropolitą tytoniowym” [3], stwierdził, że wojna Rosji na Ukrainie ma „znaczenie metafizyczne”.

W niedzielę 6 marca 2022, w wielu miastach całej Rosji zgromadziło siętysiące ludzi – łamiąc w ten sposób nowe prawo – aby wyrazić swój sprzeciw wobec putinowskiej inwazji. Według ОВД-Инфо (OWD-Info), rosyjskiej organizacji praw człowieka, siły bezpieczeństwa zatrzymały ponad 4600 osób (według MSW FR ponad 3300).

W wyniku niedzielnych protestów 30 ososób zgłosiło brutalnie traktowanie ze strony policji. Kilkoro mężczyzn i kobiet doznało poważnych obrażeń, po tym jak zostali przewiezieniu na komisariaty, a następnie aresztowani.

Funkcjonariusze stosowali groźby wobec zatrzymanych m.in. mówiąc im, że „ludzi takich jak wy należy traktować tak samo jak na Białorusi, nie jesteście godni aby żyć w tym kraju, nie jesteście nikomu potrzebni”. Młode kobiety były też wyzywane od kurew.

26-letnia moskiewska aktywistka Aleksandra Kałużskich, trafiła na komisariat MSW FR „Братеево („Bratejewo”), kierowanego przez podpułkownika Aleksandra Batsenkowa. OVD-Info opublikował za zgodą kobiety pełny zapis jej przesłuchania zarejestrowany na dyktafonie; słychać jak funkcjonariusze biją i kopią kobietę, i jednocześnie poniżają ją z powodu wyglądu oraz grożą jej bronią.
– „Jesteś po prostu tak brzydka […], że jedyne co możesz zrobić, to odstrzelić sobie ten głupi łeb”.

Słychać też m.im. groźby, że jeśli kobieta dalej nie będzie odpowiadać na pytania, to po tym jak została uderzona butem w głowę, następnym argumentem siły będzie krzesło.

Dalej jeden z przesłuchujących mężczyzn mówi do płaczącej pani Kałużskich, że powinna „cieszyć się” jak jest teraz traktowana. Drugi natomiast oznajmia, że spodziewa się teraz premii za swoją pracę, ponieważ „Putin jest po naszej stronie”, podczas gdy protestujący przeciwko wojnie są „wrogami ludu”. Kobieta potwierdziła autentyczność nagrania. Rosyjska policja jak na razie nie odniosła się do tych zarzutów.

Dmitrij Muratow, laureat Pokojowej Nagrody Nobla w roku 2021, redaktor naczelny „Nowej Gazety”, i od 2013 r. członek Rady Społecznej przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych Federacji Rosyjskiej, w celu zbadania doniesień o maltretowaniu zatrzymanych osób, wystosował apel do władz.

„APEL DO KIEROWNICTWA MSW FR
Dmitrij Muratow do ministra Władimira Kolokolcewa:

Prośba o ocenę działań podwładnych, którzy stosowali wobec zatrzymanych poniżanie i nacisk fizyczny graniczący z torturami.

Do ministra spraw wewnętrznych Federacji Rosyjskiej W. A. Kolokolcewa

Drogi Władimirze Aleksandrowiczu!

»Nowa Gazeta« dowiedziała się o nieludzkim traktowaniu zatrzymanych w wyniku nieskoordynowanych imprez masowych w Moskwie jakie miały miejsce 6 marca 2022 r. Mówimy o sytuacji, jaka rozwinęła się późnym wieczorem w komisariacie MSW FR „Братеево („Bratejewo”) w Moskwie. Nagranie dźwiękowe przesłuchania obywatelki Rosji Aleksandry Kałużskich, zostało zamieszczone w wielu publicznych zasobach internetowych, w tym na stronie »Nowej Gazety«. Wynika z niego, że zatrzymana była poddawana nie tylko moralnemu upokarzaniu, ale także brutalnej agresji fizycznej graniczącej z torturami.

Później dowiedzieliśmy się, że nie był to odosobniony przypadek. Redakcja nagrała zeznania siedmiu kolejnych zatrzymanych dziewcząt, w większości przetransportowanych do tej samej komendy policji »Bratajewo«. Ich nazwiska znane są jedynie naszym redaktorom.

Proszę o sprawdzenie tych informacji i dokonanie oceny proceduralnej działań swoich podwładnych.

Członek Rady Społecznej przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych Federacji Rosyjskiej, redaktor naczelny »Nowej Gazety« Dmitrij Muratow” [4].

„Listy z Rosji”

„La Russie en 1839” [„Listy z Rosji. Rosja w 1839”] [5] jest wydaną w 1843 czterotomową pracą francuskiego pisarza Astolphe de Custineʼa (1790–1857) [6]. Autor przedstawia swoje spostrzeżenia obserwacją Rosji po podróży jaką odbył w tym kraju od czerwca do września 1839 r.

A. de Cuisine, francuski polityczny reakcjonista, obawiając się, że demokracja nieuchronnie doprowadzi do rządów motłochu, udał się do Rosji w poszukiwaniu argumentów przeciwko systemowi przedstawicielskiemu. Zderzył się tam jednak w rosyjskią fatalistyczną rzeczywistością, autokracją uciskającą własny naród. Stan tej rzeczy przypisał zacofaniu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, połączonemu z katastrofalnymi skutkami najazdu mongolskiego na średniowieczną Rosję [7] i polityką pierwszego cesarza Imperium Rosyjskiego Piotra I Wielkiego Romanowa (1672–1725) [8]. Uderzył go „duszący ogrom władzy, akcydentalność codzienności i śmierci”.

Na pierwszy rzut oka Rosja, wydająca się de Custineʼowi krajem cywilizowanym, okazała się złudzeniem. Szybko zdał on sobie sprawę, że wszystko jest zbudowane na fasadach. Na przykład osławiona gościnność jest przede wszystkim środkiem kurtuazji, której brakuje autentycznie odczuwanej serdeczności; wielka uprzejmość bardzo szybko może zamienić się w brutalną emanację siły w przypadku gdy pozycja społeczna drugiej strony wyda się zbyt niska.

Obraz Rosji, która za rządów cesarza Mikołaja I Romanowa (1796–1855) [9] od Kongresu Wiedeńskiego (1814) [10] stała się „Żandarmem Europy” przedstawia się nie najlepiej w znakomitym dziele de Custineʼa. Oburzony władca wydał zakaz publikacji dzieła de Custineʼa na terenie Rosji, natomiast w państwach cywilizacji zachodniej [11] cieszyło się ono dość dużą popularnością. Co ciekawe pracę francuskiego pisarza – jako i tak według niego niedoskonałą krytykę reżimu Petersburga – docenił rosyjski okcydentalista, heglista i socjalista Wissarion Grigirjewicz Bieliński (1811–1848).

Jako polemikę, władze cesarskie sponsorowały:

🔸„Un mot sur l’ouvrage de M. de Custine, intitulé »La Russie en 1839«”, wydaną w 1843 r. książkę Xaviera Labenskyʼego [Xawery Łabęcki alias Jean Polonius] (1790–1855) [12], zrusycuzowanego dyplomaty polskiego pochodzenia na usługach Petersburga;
🔸„Examen de lʼouvrage de M. le markiz de Custine intitulé »La Russie en 1839«” (Paryż, 1844) autorstwa Nikołaja Iwanowicza Grecza (1787–1867);
🔸Trzytomowe „Studien über die innern Zustände, das Volksleben und insbesondere die ländlichen Einrichtungen Russlands”. (Hanower 1847–1852) Augusta von Haxthausena (1792–1866) [13]. Pruski badacz, mimo początkowych zastrzeżeń gen. Aleksandra von Benckendorffa (1783–1844) [14], szefa III Oddziału Kancelarii Osobistej Jego Cesarskiej Mości (rosyjskiej tajnej policji) [15], dzięki wsparciu swego przyjaciela rosyjskiego ambasadora Piotra Kazimirowicza von Meyendorffa (1796–1863) w 1843 r. odbył podróż do Rosji.

Po latach jakie upłynęły od wydania „La Russie en 1839”, wraz z nastaniem epoki zimnej wojny, amerykańscy badacze komunizmu na nowo odkryli tą, zapomnianą już wtedy publikację. Boris Souvarine [Borys Lifszyc] (1895–1984) [16], żydowskiego pochodzenia francuski trockistowski historyk i eseista, działacz Francuskiej Sekcji Międzynarodówki Robotniczej (SFIO) [17], jako jeden z najbardziej zagorzałych krytyków Józefa Stalina (1878–1953), na podstawie książki de Custineʼa wielokrotnie stosował względem rządów Mikołaja II paralelę do reżimu stalinowskiego.

Z listu Aleksieja Konstantinowicza Tołstoja (1817–1875) [18] [w Rosji było trzech pisarzy – daleko ze sobą spokrewnionych – o tym samym nazwisku], do Bolesława Michajłowicza Markiewicza (1822–1884). 26 kwietnia 1869 r.

„Czy wiesz, co jest najsmutniejsze w tym wszystkich? Doszedłem do przekonania, że nie zasługujemy na konstytucję. Jakkolwiek barbarzyńska może być nasza forma rządów, ów rząd wydaje się i tak czymś lepszym niż sami rządzeni. Naród rosyjski niewiele jest wart.

Niestety, podzielam opinię Tocquevilleʼa [Alexis de Tocqueville (1805–1859)], że mamy rząd, na który sami sobie zasłużyliśmy, ponieważ do tego stopnia staliśmy się Mongołami i Turańczykami [19], jak to tylko jest możliwe.

Powinniśmy się wstydzić! A my mimo to nadal odwracamy się plecami do Europy! Głosząc Nowy Początek ośmielamy się mówić o „zgniłym Zachodzie! Gdyby tak przed moimi narodzinami Bóg zapytał mnie:
– »Hrabio! Wybierz ludzi, wśród których chcesz się urodzić!«.
Odpowiedziałbym mu:
– »Mój Panie, gdziekolwiek zechcesz, byle nie w Rosji!«.

Mam odwagę to przyznać – nie jestem dumny z tego, że jestem Rosjaninem. Kiedy pomyślę o pięknie naszego języka, o pięknie naszej historii przed najazdem przeklętych Mongołów i przed epoką przeklętej Moskwy – jeszcze bardziej haniebnej niż sami Mongołowie – chcę rzucić się na ziemię z rozpaczy z powodu tego, co zrobiliśmy z talentami, które zostały nam dane przez Boga!”

(A. K. Tołstoj. „Dzieła zebrane” („Собрание сочинений”) tom 4, 1964, s. 281)

„Skandynawowie wprowadzili prawo do zgromadzeń ludowych (Ве́че – ros. Ві́че – ukr.) [20], natomiast niesławna Moskwa je zlikwidowała, dlatego wiecza hańba Moskwie! Nie trzeba było unicestwiać wolności, aby pokonać Tatarów; nie warto niszczyć mniejszego despotyzmu, by zastępować go jeszcze większym.

Zbieranie rosyjskiej ziemi! [Cобиратель Руси Wasyl III Rurykowicz (1479–1533)]. Kolekcjonowanie jest dobre, lecz pytanie brzmi – czy warto zbierać? Wszak kawałek ziemi lepszy jest niż kupa gówna”.

(tamże, s. 271)

„A gdy nadejdzie czas
Nasz chan podda się chrześcijanom,
Powstanie na nowo rosyjski naród,
Ziemię zbierze jeden z was
I sam przez to zostanie chanem!
I zasiądzie w swojej wieży,
Jak bożek pośrodku świątyni,
A gdy smagać będzie wasze plecy batogiem,
Wy bić czołem będziecie przed nim pokłony –
Ach, jakże gorycz wstydu przepełnia!

Nasz zwyczaj przyjmiecie,
By cześć zachować, w ruiny obróciwszy,
I smakiem Tatarów się nasyciwszy,
I Rosją! ją nazwiecie!
Wobec uczciwych zamierzchłych czasów na przekór,
Od wielkich przodków się odwracając zhańbieni,
Nie słysząc rodzimej krwi zewu,
Powiecie: »Odwróćmy się plecami do Waregów,
By zwróć twarze do łotrów!«”

A. K. Tołstoj „Wąż Tugarin” (1867) [21] „Prace wybrane” – Лениздат, 1980, s. 749

W 998 r. książe Włodzimierz I Wielki (ok. 958–1015), mąż księżnej Anny Porfirogenetki (963–1011), siostry cesarza Bazylego II Bułgarobójcy (958–1025), władca Rusi Kijowskiej, zdobył Chersonez należący do Cesarstwa Bizantyńskiego, gdzie, prawdopodobnie w roku 988 r., przyjął chrzest.

Z powodu najazdów Złotej Ordy, Kijów utracił swoją władzę na Krymie na początku XIII w. Księstwo Teodoro sprzymierzone z Cesarstwem Trapezuntu, nadal jednak władało południową częścią półwyspu. Miasta należące do Republiki Genui również pozostały niezależne od władzy Mongołów.

W 1395 r. po podbiciu i zwasalizowaniu przez Timura Chromego (1336–1405) Złotej Ordy, w wyniku rozpadu Imperium Mongolskiego, powstał Chanat Krymski. W 1475 roku siły osmańskie pod dowództwem Gedika Ahmeda Paszy (zm. w 1482), podbiły wybrzeże Krymu. Odtąd Chanat Krymski stał się protektoratem Imperium Osmańskiego. Mimo, iż sułtan miał prawo weta w sprawie wyboru chanów krymskich, Tatarzy mogli cieszyć się dość szeroką autonomią.

25 września 1768 r. sułtan Mustafa III (1717–1774) wypowiedział wojnę Rosji. Głównym celem Turcji było wsparcie konfederacji barskiej (29 lutego 1768) i wypędzenie wojsk rosyjskich z Rzeczypospolitej. Jednakże w 1771 r. Rosjanie zdołali zająć Krym. Pokonane Imperium Osmańskie zmuszone było podpisać 21 lipca 1774 niekorzystny dla siebie pokój w Küczük Kajnardży. W wyniku ustaleń Turcja gwarantowała niepodległość Chanatu Krymskiego. W 1783 Chanat został przyłączony do Rosji.

Wskutek rozbicia dzielnicowego Rusi Kijowskiej [22] – procesu rozpoczętego w 1054 r. – wyrosła szkodliwa dla Europy Ruś Moskiewska, która obecnie rości sobie bezsadne prawo do nie tylko do ukraińskiego (Ruś Kijowska) Krymu, ale i całej Ukrainy.

Fiodor Dostojewski

Za przynależność do organizacji „Koło Pietraszewskiego” (1845–1849), Fiodor Dostojewski (1821–1881) [23] skazany został na karę śmierci, zamienioną podczas pozorowanej egzekucji na czteroletnią katorgę w twierdzy omskiej (1850–1854). Przeżycia z tego okresu pisarz zawarł na kartach powieści „Wspomnienia z domu umarłych”.

To właśnie „Wspomnienia z domu umarłych” Dostojewskiego stały się dla Gustawa Herlinga-Grudzińskiego (1919–2000) insiracją do napisania historii swojego pobytu w sowieckich więzieniach i w łagrze w Jercewie koło Archangielska, w książce „Inny świat” [24].

Stanisław Leopold Brzozowski (1878–1911) [25], odnosząc się do twórczości Dostojewskiego, biorącej na siebie brzemię mroków „rosyjskiej duszy”, przedstawił motyw rosyjskiego Boga-cara Piotra I (1672–1725), czyli fałszyego, unarodowionego, upaństwowionego Chrystusa – antychrysta realizującego imperialną politykę, zarówno w „Płomieniach”, opisujących losy socjalistycznej organizacji „Narodnaja Wola” (Народная воля) walczącej z carskim samodzierżawiem, jak i w poemacie „Teodor Dostojewski: zmroków duszy rosyjskiej” [26].

Zwrot ideowy w stosunku do głoszonych uprzednio idei, jaki się w Dostojewskim dokonał po powrocie z katorgi, nie pozostał niezauważony. Z czasem stał się on zagorzałym propagatorem słowianofilskiej mistyczno-mesjanistycznej wizji swojego narodu jako Trzeciego Rzymu [27].

Wnioski końcowe

9 lutego 1990 r. James Baker zapewnił Michaiła Gorbaczowa (1931–2022) [28], że w zamian za zjednoczenie Niemiec, NATO nie zostanie powiększone o kraje Układu Warszawskiego [29]. Tymc1 lipca 1991 przestał istnieć Układ Warszawski, a 26 grudnia 1991 rozpadł się ZSRR.

Rzekoma wrogość NATO otaczającego jakoby miłującą pokój Ruś Moskiewską, jest tylko wygodnym pretekstem do najazdu hord Putina na Ruś Kijowską (Ukrainę). Dlatego bardzo dobrze, że Ukraina słusznie obawiając się najazdu Kremla, chciała i nadal deklaruje gotowość przystąpienia do Paktu Północnoatlantyckiego.

Pierwszym nieformalnym carem (królem) Wszechrusi był Wasyl III Rurykowicz (1479–1533) [dopiero jego syn Iwan IV Groźny (1530–1584) [30] został koronowany 16 stycznia 1547 r.]. Ojciec Wasyla, wielki książe moskiewski Iwan III Srogi (1440–1505) – znany jako pierwszy sobiratel zemli russkoj (собиратель земли русской) – zawarł związek małżeński z Zoe Paleolog (1456–1503). Nawiązując tym samym do Bizacjum, Rosja określiła się wtedy jako tzw. Trzeci Rzym [31].

Dla Karla Marxa. Rosja była niezwykle niebezpieczną i niecywilizowaną potęgą z ciągłą żądzą ekspansji, którą można było zablokować jedynie siłą militarną. Karl Marx (1818–1883) [32] i Friedrich Engels (1820–1895) [33] nie byli ani rusofilami, ani też rusofobami. Ich nienawiść nie była skierowana przeciwko narodowi rosyjskiemu i całej Rosji jako takiej. Jej przedmiotem było autokratyczne samodzierżawie. Równie mocno dażyli niechęcią mesjanistyczne słowianofilstwo, w którym widzieli narzędzie ekspansji rosyjskiego despotyzmu. Nie mniej zjadliwe ataki zarezerwali także dla innych mesjanizmów; socjalistycznego narodnictwa [34] Aleksandra Iwanowicza Hercena (1812–1870); Nikołaja Konstantynowicza Michajłowskiego (1842–1904) [35]; Piotra Nikiticza Tkaczowa (1844–1886); Michaiła Aleksandrowicza Bakunina (1814–1876) [36]; Piotra Ławrowicza Ławrowa (1823–1900), jak i wielu innych rosyjskich socjalistów, którzy podzielali „dziecięcą koncepcję”, jakoby Rosjanie mieli być „wybranym narodem socjalizmu”, wierząc, że „zgniły i zdegenerowany” Zachód mogą odnowić Rosjanie [37].

Sam fakt wybuchu rewolucji bolszewickiej w Rosji był odstępstwem od założeń marksizmu [38], przewidującego zryw proletariatu w kraju uprzemysłowionym, a nie w rolniczym, jakim była ówczesna Rosja [37].

Idea Trzeciego Rzymu, zmodyfikowana na potrzeby bolszewickiej ekspansji w postaci Trzeciej Międzynarodówki [39], stała się dla Włodzimierza Ilicza Lenina (1870–1924) [40] tym czego szukał. Odrzucając jakikolwiek pierwiastek religijny ustanawia najbardziej rygorystyczny ateizm. W miejsce tajemnicy religijnej, która stała w centrum myśli słowianofilskiej, wkracza nauka pozytywna uczonych sowieckich, udowadniana w sposób niepodważalny, jako wiedza absolutna. Marksizm w swoiście gnostyckim ujęciu Lenina staje się leninizmem [41] obowiązującym w Związku Sowieckim, przekształconym później przez Józefa Wisarionowicza Stalina (1878–1953) [42] – w celu odcięcia się od trockizmu – w marksizm-leninizm [43].

W nawiązaniu do koncepcji Trzeciego Rzymu, były członek Komunistycznej Partii Stanów Zjednoczonych, dziennikarz Whittaker Chambers (1901–1961) [44] opublikował swoją książkę „Cold Friday” („Zimny piątek”). Pracę nad kolejną książką o roboczym tytule „The Third Rome” („Trzeci Rzym”), przerwała śmierć pisarza [45].

Do zerwania z bolszewizmem doprowadziły go kolejne zniknięcia komunistycznych przyjaciół zamordowanych podczas Wielkiej Czystki (1936–1938) z rozkazu Stalina. Zainspirowany został przez Waltera Kriwickiego [Samuela Ginzberga] (1899–1941) [46], byłego fukcjonariusza NKWD (od 1934 r., wcześniej w GRU), który po wezwaniu do Moskwy, gdzie czekała go śmierć, przeszedł na stronę Zachodu.

Dzięki Walterowi Kriwickiemu udało się rozpracować kilka sowieckich sieci agenturalnych w krajach Zachodu; m.in. zwrócił on uwagę na młodego i nieznanego wówczas jeszcze dziennikarza Kima Philbyʼego (1912–1988), członka marksistowsko-leninowskiej „Piątki z Cambridge”. 10 lutego 1941 r. Kriwicki został zamordowany przez ludzi Pawła Sudopłatowa (1907–1996) w zainscenizowanych okolicznościach na samobójstwo.

W obawie o życie Whittaker Chambers postanowił ujawnić swą szkodliwą działalność. Dzięki jego zeznaniom również zdołano wykryć aktywność komunistycznej jaczejki. Na jaw wyszła agenturalna działalność Algera Hissa (1904–1996) [47], współpracownika GRU o kryptonimie „Ales”, zastępcy sekretarza stanu USA i doradcy prezydenta Franklina Delano Roosevelta (1882–1945) [48] oraz agenta NKWD Harryʼego Dextera Whiteʼa (1892–1948) [49], głównego architekta systemu z Bretton Woods, Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego, wysokiego rangą pracownika Departamentu Skarbu Stanów Zjednoczonych w administracji F. D. Roosevelta. Wittaker Chambers, człowiek, który na zawsze rozstał się z komunistyczną przeszłością, w uznaniu zasług, w 1984 r. został pośmiertnie odznaczony przez prezydenta USA Ronalda Regana (1911–2004) Prezydenckim Medalem Wolności.

W obliczu odwiecznego wschodniego imperialistycznego turanizmu, lansowanego obecnie przy pomocy duginowskiej koncepcji euroazjatyzmu [50], parafrazując: oto tu jestem, i nie mogłem inaczej się określić jak tylko „putinofobem”.

Przypisy:

[1] https://newizv.ru/news/2022-03-07/kostromskogo-svyaschennika-zaderzhali-za-propoved-o-mire-347695

https://www.kommersant.ru/doc/6053983

https://novayagazeta.ru/articles/2023/07/14/pervym-patsifistom-byl-khristos-media

[2] https://novayagazeta.eu/articles/2022/05/01/krestnyi-otets

https://www.svoboda.org/a/liniya-nesvobody-yakov-krotov—o-patriarhe-militarizma/32062017.html
https://newsbeezer.com/greeceeng/patriarch-kirill-is-kgb-agent-the-religious-leader-putins-ally/

https://www.academia.edu/37152767/The_Mikhailov_Files_Patriarch_Kirill_and_the_KGB

https://nftu.net/russian-orthodox-church-choses-between-ex-kgb-candidates-as-patriarch/

http://www.compromat.ru/page_23895.htm

https://zampolit-ru.livejournal.com/9728076.html

https://www.nationalreview.com/2015/04/secret-roots-liberation-theology/?_x_tr_pto=sc

[3] https://ru-compromat.livejournal.com/470841.html

https://tsn.ua/ru/groshi/torgovlya-sigaretami-elitnye-osobnyaki-i-milliardnye-scheta-smi-rasskazali-o-dohodah-glavy-rpc-kirilla-1464621.html

https://youtu.be/5qBWYmrUnq0

https://www.unian.net/russianworld/patriarh-kirill-oligarh-tabachnyy-mitropolit-i-agent-kgb-video-12087954.html

[4] https://novayagazeta.ru/articles/2022/03/07/putin-na-nashei-storone-18

https://novayagazeta.ru/articles/2022/03/07/budem-brat-51-iu-statiu-poluchat-po-bashke-umyvatsia-griaznoi-vodoi-tushit-ob-vas-bychki

https://zona.media/article/2022/03/09/brateevo

https://youtu.be/lf0FEtSJffw

https://youtu.be/HB2EVnfge-I

[5] https://de.wikipedia.org/wiki/Russische_Schatten

https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A0%D0%BE%D1%81%D1%81%D0%B8%D1%8F_%D0%B2_1839_%D0%B3%D0%BE%D0%B4%D1%83

http://biblioteka.kijowski.pl/custine%20astolphe%20de/listyzrosji.pdf

https://www.researchgate.net/profile/Mircea-Platon-2/publication/306322672_Astolphe_de_Custine’s_Letters_from_Russia_and_the_Defense_of_the_West_Patterns_of_Prejudice_from_Henri_Massis_to_Walter_Bedell_Smith/links/5b3df506a6fdcc8506f5e752/Astolphe-de-Custines-Letters-from-Russia-and-the-Defense-of-the-West-Patterns-of-Prejudice-from-Henri-Massis-to-Walter-Bedell-Smith.pdf

https://www.classicly.com/la-russie-en-1839-volume-i

[6] https://en.wikipedia.org/wiki/Marquis_de_Custine

[7] https://en.wikipedia.org/wiki/Mongol_invasion_of_Kievan_Rus%27

[8] 25 czerwca 1689 r. Piotr I został koronowany carem Wszechrusi. Na wniosek Świątobliwego Synodu Rządzącego Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, Senat Rządzący nadał carowi tytuł cesarza Imperium Rosyjskiego 22 listopada 1721 r.

https://en.wikipedia.org/wiki/Peter_the_Great

https://de.wikipedia.org/wiki/Peter_der_Gro%C3%9Fe

https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D0%B0%D0%BC%D0%B8%D0%BB%D1%8C%D1%82%D0%BE%D0%BD,_%D0%9C%D0%B0%D1%80%D0%B8%D1%8F_%D0%94%D0%B0%D0%BD%D0%B8%D0%BB%D0%BE%D0%B2%D0%BD%D0%B0

https://www.polskieradio.pl/39/156/Artykul/1042524,Piotr-I-Wielki-%E2%80%93-brutalny-despota-i-reformator-Rosji

https://ciekawostkihistoryczne.pl/leksykon/piotr-i-wielki-1672-1725/

[9] https://en.wikipedia.org/wiki/Nicholas_I_of_Russia

[10] https://en.wikipedia.org/wiki/Congress_of_Vienna

https://de.wikipedia.org/wiki/Wiener_Kongress

https://www.polskieradio.pl/39/156/Artykul/1145828,Kongres-Wiedenski-narodziny-nowoczesnej-dyplomacji

[11] http://cejsh.icm.edu.pl/cejsh/element/bwmeta1.element.ojs-doi-10_15633_r_1623/c/1623-1532.pdf

https://historykon.pl/analiza-porownawcza-koncepcji-cywilizacji-feliksa-konecznego-i-samuela-p-huntingtona/

[12] https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9B%D0%B0%D0%B1%D0%B5%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%B9,_%D0%9A%D1%81%D0%B0%D0%B2%D0%B5%D1%80%D0%B8%D0%B9_%D0%9A%D1%81%D0%B0%D0%B2%D0%B5%D1%80%D0%B8%D0%B5%D0%B2%D0%B8%D1%87

https://books.google.pl/books?id=T8FLAQAAIAAJ&pg=PA513&lpg=PA513&dq=jean+polonius&source=bl&ots=tDh0vkN6uD&sig=ACfU3U1Y9jOdH4-jdyRPQx9t3__pXXt7mA&hl=pl&sa=X&ved=2ahUKEwi5ycjQ8_X1AhWVAhAIHWwICYsQ6AF6BAglEAM#v=onepage&q=jean%20polonius&f=false

[13] https://de.wikipedia.org/wiki/August_Franz_von_Haxthausen

https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D0%B0%D0%BA%D1%81%D1%82%D0%B3%D0%B0%D1%83%D0%B7%D0%B5%D0%BD,_%D0%90%D0%B2%D0%B3%D1%83%D1%81%D1%82_%D1%84%D0%BE%D0%BD

[14] https://de.wikipedia.org/wiki/Alexander_von_Benckendorff

[15] https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A2%D1%80%D0%B5%D1%82%D1%8C%D0%B5_%D0%BE%D1%82%D0%B4%D0%B5%D0%BB%D0%B5%D0%BD%D0%B8%D0%B5

[16] https://fr.wikipedia.org/wiki/Boris_Souvarine

[17] https://en.wikipedia.org/wiki/French_Section_of_the_Workers%27_International

[18] https://499c.ru/pl/biografiya-tolstoi-aleksei-konstantinovich-biografiya-alekseya/

[19] http://cejsh.icm.edu.pl/cejsh/element/bwmeta1.element.ojs-doi-10_15633_r_1623/c/1623-1532.pdf

https://historykon.pl/analiza-porownawcza-koncepcji-cywilizacji-feliksa-konecznego-i-samuela-p-huntingtona/

[20] https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%92%D0%B5%D1%87%D0%B5