Hołodomor

Dziennikarze kontra гавноеды Stalina

W umarłym domu na krańcu świata stronie,
W izolatorze głuchym, odciętym.
Na szlaku kibitki wagonie,
Widok śmierci jak całun rozpięty.

[B.K., 30 kwiecień 2022]

W Moskwie na Placu Czerwonym do tej pory jako swoista relikwia, znajduje się otaczane czcią nieświęte sanktuarium z trupem wodza rewolucji październikowej, a zarazem zbrodniarza Władimira Ilicza Lenina (1870–1924). Prof. Warren H. Carroll (1932–2011) [1], w latach 60. XX w. pracownik sekcji antykomunistyczej CIA, oszacował, że za rządów Lenina około 5 mln ludzi zmarło z głodu wskutek klęski nieurodzaju, spowodowanej nieudolną polityką bolszewickiego rządu, zaś liczba osób rozstrzelanych i zmarłych w więzieniach wynosi ponad 1 mln, co razem daje 6 mln ofiar.

Z koleji według prof. Siergieja Władimirowicza Wołkowa, w latach 1917–1922 ofiarami bolszewickiego terroru padło ok. 2 mln osób [2].

Mimo różnic w szacunkach, W. I. Lenin jest ewidentnym ludobójcą czczonym do dziś w Rosji [3].

George Bernard Shaw, pożyteczny starzec Stalina

George Bernard Shaw (1856–1950), pisarz, dziennikarz i przeciwnik szczepień przeciw ospie, piewca „szczytu cywilizacji osięgniętej przez Związek Sowiecki”, poczynając od „The Revolutionistʼs Handbook”, z czteroaktowej sztuki „Man and Superman”, [4] konsekwentnie rozwijał „twórczą” gałąź swoiście pojmowanej przez siebie eugeniki. W roku 1933 w przedmowie do „On the Rocks”, [5] będzącej apoteozą sowieckiej kolektywizacji pisał:
– „Jeśli pragniemy przetrwania cywilizacji i kultury, musimy eksterminować ludzi, którzy do niej nie pasują”.

– „Na świecie jest wielu ludzi, których należałoby zlikwidować”. – potwierdził swoje poglądy we wrześniu 1938 r. na łamach amerykańskiego czasopisma „Liberty”.

Głównym obiektem podziwu dla Shawa, był Józef Wisarionowicz Stalin (1878–1953), którego bronił bezkrytycznie przez całą dekadę. Pakt Ribbentrop-Mołotow z 1939 r. Shaw uznał jako triumf sowieckiego dyktatora; jak powiedział, „ma on teraz Hitlera pod swoją ręką”.

Entuzjazm Shawa dla Związku Sowieckiego sięgał wczesnych lat 20., kiedy to okrzyknął Władimira Ilicza Lenina (1870–1924) „jedynym naprawdę interesującym europejskim mężem stanu”. Shaw uparcie bronił i usprawiedliwiał sowieckie zbrodnie; w 1936 r. w szczytowym momencie Wielkiego Kryzysu, w amerykańskiej audycji radiowej wzywając wszystkich zdolnych robotników by udali się w podróż do ZSRR, bronił czystki stalinowskiej:
– „Nie możemy sobie pozwolić na bycie moralnym, kiedy nasz dzielny sąsiad w humanitarny i rozsądny sposób likwiduje garstkę wyzyskiwaczy i spekulantów, aby świat stał się bezpieczny dla uczciwych i przyzwoitych ludzi”.
Wskutek deklaracji Shawa, stu Amerykanów opuściło USA, by dotrzeć do ZSRR [6].

W 1949 r. stwierdził, iż Komunistyczna Partia Wielkiej Brytanii popełniła błąd, nie informując, że „obecnie w Związku Sowieckim prywatna przedsiębiorczość rozkwita bardziej niż kiedykolwiek wcześniej”.

Na zaproszenie Stalina, w wieku 75 lat G. B. Shaw wraz z Nacy Astor (1879–1964) w 1931 r. udał się w podróż do Związku Sowieckiego. Irlandzko-brytyjski dramaturg jako lojalny apologeta stalinizmu, głosił, że Gułag jest czymś w rodzaju luksusowego wakacyjnego kurortu, zaś duża populacja więźniów spowodowana jest wyłącznie „trudnościami w nakłonieniu [ich] do jego opuszczenia […].”
– „O ile zdołałem się zorientować, mogli oni zostać tam tak długo, jak tylko chcieli”. – powiedział.
Podczas obiadu wydanego na jego cześć w Moskwie, Shaw, zdobywając się na cyniczny sarkazm, oświadczył zgromadzonym:
– „Po zapoznaniu się z »terrorem« jestem strasznie z niego zadowolony”.
W ostatnim dniu swojej pielgrzymki, przed wyjazdem z ZSRR, podczas audiencji u Józefa Stalina, zachwycony przebiegiem podróży, stwierdzł:
– „Jutro opuszczę tą ziemię nadziei, i powrócę do swojego zachodniego kraju rozpaczy”.
Wracając z Moskwy oświadczył:
– „Byłem i zostanę przyjacielem Związku Sowieckiego do końca moich dni”.
Zaraz po powrocie do Europy, udzielając wywiadu w Berlinie, uznał Stalina za „giganta”, w przeciwieństwie do całej politycznej klasy „pigmejów”.

W 1932 r., nawiązując do wizyty w ZSRR uznał doniesienia o głodzie w Kraju Rad za „bzdurę”.
– „Zjadłem tam najlepszy obiad w swoim życiu”. – powiedział pożyteczny idiota nazywający Stalina „gruzińskim gentelmenem”.
W 1933 r. napisał list do redakcji „Manchester Guardian” w którym potępił artykuł Malcolma Muggeridgeʼa (1903–1990), na temat Wielkiego Głodu na Ukrainie, jako „kłamliwy” i „oszczeczy”.

2 marca 1933 r. Shaw stał się jednym ze współsygnatariuszy listu przeciwko „ciągłemu fałszowaniu osiągnięć sowieckich”.

Shaw nie pochwalał powojennych procesów niemieckich zbrodniarzy wojennych, traktując je jako akt obłudy.
– „Wszyscy jesteśmy potencjalnymi przestępcami” – stwierdził.

Pozostali попутчики:

Walter Duranty

Walter Duranty (1884–1957), przez czternaście lat (1922–1936) szef moskiewskiego oddziału 𝕿𝖍𝖊 𝕹𝖊𝖜 𝖄𝖔𝖗𝖐 𝕿𝖎𝖒𝖊𝖘𝖆, skutecznie tuszował okrucieństwa reżimu stalinowskiego, zwłaszcza Wielki Głód [Hołdomor] (1932–1933), który doprowadził do śmierci, według różnych szacunków 4–8 milionów Ukraińców. Robił to mimo pełnej świadomości skali zbrodni.

W swoich artykułach przedstawiał „nieudane od czasów Piotra Wielkiego (1672–1725) próby zastosowania zachodnich standardów w Rosji, jako formę europejskiego kolonializmu, ostatecznie zmiecionego przez Wielką Rewolucję październikową w 1917 r.”.

Twierdził, iż osoby wysyłane do obozów pracy, miały wybór między ponownym dołączeniem do sowieckiego społeczeństwa lub staniem się nieuprzywilejowanymi outsiderami. Uznał, że dla „wrogów”, którzy nie mogą zaakceptować systemu, „ostatecznym losem jest śmierć”. Brutalna sowiecka kampania kolektywizacji motywowana była jak twierdził, „nadzieją lepszej przyszłości” dla azjatyckich mas Związku Sowieckiego, którą tylko historia będzie w stanie osądzić.

Chwalił Józefa Stalina jako imperialnego, „prawdziwie rosyjskiego” – mimo, iż Stalin nie był rodowitym Rosjaninem – przywódcę, którego porównać można tylko do Iwana IV Groźnego (1530–1584). W roku 1933, Stalin w uznaniu jego zasług stwierdził, iż Duranty „głosi prawdę o naszym kraju”.

W serii publikacji w 𝕿𝖍𝖊 𝕹𝖊𝖜 𝖄𝖔𝖗𝖐 𝕿𝖎𝖒𝖊𝖘𝖎𝖊, rozpoczętych artykułem z dnia 31 marca 1933 r., Duranty potępiając doniesienia o głodzie w ZSRR, w szczególności atakował Garetha Jonesa i, podobnie jak czynił to George Bernard Shaw, Malcolma Muggeridgeʼa, dwóch brytyjskich dziennikarzy publikujących w „The Manchester Guardian” [Od 24 sierpnia 1959 r. „The Guardian”], którzy jako naoczni świadkowie opisali pandemonoum Hołodomoru.

W 1932 r. Walter Duranty za serię swoich 11. kłamliwych raportów z ZSRR, opublikowanych w czerwcu 1931 r., otrzymał Nagrodę Pulitzera. Sprawa nabrała rozgłosu dopiero w 1986 r., kiedy brytyjski historyk i sowietolog Robert Conquest (1917–2015) przytoczył w swojej recenzji zdanie Craiga Whitneyʼa [7] z 𝕿𝖍𝖊 𝕹𝖊𝖜 𝖄𝖔𝖗𝖐 𝕿𝖎𝖒𝖊𝖘𝖆 o skutecznym ignorowaniu Wielkiego Głodu przez Durantyʼego.

Sally J. Taylor, autorka biografii apologety Stalina, uznała, iż reportaże Durantyʼego, stały się kluczowym czynnikiem decydzji prezydenta USA Franklina D. Roosevelta (1882–1945) z 1933 r. o nawiązaniu stosunków dyplomatycznych z ZSRR.

𝕿𝖍𝖊 𝕹𝖊𝖜 𝖄𝖔𝖗𝖐 𝕿𝖎𝖒𝖊𝖘, w ramach dziennikarskiego śledztwa, wyznaczył członka swojej redakcji Karla E. Meyera (1928–2019) [8], do zbadania tej sprawy. 24 czerwca 1990 r. Meyer uznał artykuły Durantyʼego za „jedne z najgorszych reportaży, jakie ukazały się w 𝕿𝖍𝖊 𝕹𝖊𝖜 𝖄𝖔𝖗𝖐 𝕿𝖎𝖒𝖊𝖘𝖎𝖊”.
– „Duranty – jak przyznaje Meyer – kładąc swoją karierę na szali, nobilitował Stalina w oczach Zachodu poprzez usprawiedliwianie jego zbrodni”.

Od 1990 r. skierowano kilka wniosków do zarządu Pulitzera, aby odebrać psudodziennikarzowi przyznaną nagrodę. Mimo ewidentnych manipulacji Durantyʼego, w 2003 r. rada nadzorcza wydała drugą decyzję odmowną. W uzasadnieniu stwierdzono, iż jego artykuły nie zawierają „jasnych i przekonujących dowodów celowego oszustwa”.

Louis Fischer

W 1938 roku Leib Dawidowicz Trocki (1879–1940) określił Louisa Fischera (1896–1970) jako „sprzedawcę kłamstw” i „bezpośredniego agenta literackiego Stalina”.

Fischer, jako reporter „The Nation”, w październiku i listopadzie 1932 r. udał się na Ukrainę. Mimo, iż początkowo sceptyczny względem sowieckiej propagandy, w lutym 1933 r. poparł oficjalne stanowisko rządu sowieckiego, obwiniającego ukraińskich nacjonalistycznych kontrrewolucyjnistów.

W 1934 r. Fischer oskarżył prasę Williama Randolfa Hearsta (1863–1951) o próbę „zepsucia stosunków sowiecko-amerykańskich”. Artykuły zamieszczone na łamach prasy Hearsta cytowały relacje naocznych świadków głodu. Ich autorem był m.in. Gareth Jones.

Hearst wykorzystując głód na Ukrainie, w celu zaatakowania Franklina Delano Roosevelta (1882–1945) dopuścił się jednak manipulacji. Jego sieć gazet opublikowała serię artykułów na temat głodu w 1935 r., w stylu, dla którego utworzono termin „żółte dziennikarstwo” [„Yellow journalism”]. Artykuły napisane przez „Thomasa Walkera” są prawdopodobnie przeróbką autentycznego materiału z 1933 r. kupionego przez magnata prasowego. „Walker” na polecenie Hearsta „zaktualizował” historię, umieszczając głód w roku 1934, a nie w latach 1932–1933. Nieuczciwość Hearsta ułatwiła Fischerowi oskarżanie „Walkera” o „zmyślenie” głodu.

Dziennikarze:

Eugene Lyons

Kolejnym zachodnim dziennikarzem na usługach Moskwy, który wraz z Durantyʼm posponował opisy Jonesa, był korespondent agencji TASS (od 1924), a później United Press International (UPI) (1928–1934), Eugene Lyons (1898–1985). 22 listopada 1930 r., jako pierwszy zachodni przedstawiciel prasy przeprowadził na Kremlu wywiad z Józefem Stalinem. Z czasem jednak stając się żarliwym antykomunistą i prawdziwym dziennikarzem, zerwał z kłamstwem potępiając Durantyʼego.

Związany z Radiem Wolna Europa, Lyons został także członkiem Komitetu Wspólnego Przeciwko Komunizmowi zrzeszającym w swych szeregach Żydów antykomunistów.

Pisarstwo Lyonsa wywarło bezpośredni wpływ na twórczość Georgeʼa Orwella (1903–1950). Autor „Folwarku zwierzęcego” (1945), wcześniej sam nie będąc wolnym od odziaływania bolszewickiej propagandy, w swojej przełomowej powieści „Rok 1984” (1949) zapożyczył, jako metaforę oficjalnego totalitarnego kłamstwa, sowiecki utopijny slogan upowszechniony przez Lynosa w książce pt. „Assignment in Utopia” (1937). Hasło odwołujące się do Planu Pięcioletniego, głosiło, że „Dwa plus dwa równa się pięć”.

Prace Lyonsa znajdują się w Hoover Institution na Uniwersytecie Stanforda w Kalifornii oraz w dziale Zbiorów Specjalnych Knight Library Uniwersytetu Oregonu w Eugene (hrabstwo Lane).

Malcolm Muggeridge

20-letni Malcolm Muggeridge, syn Henryʼego Thomasa Muggeridgeʼa (1864–1942), który wraz z G. B. Shawem był członkiem-założycielem socjalistycznego Towarzystwa Fabiańskiego.

Malcom Muggeridge latach II wojny światowej porucznik Sekcji 6 Secret Intelligence Service, w młodości zafascynowany komunizmem, jako korespondent „The Manchester Guardian”, pisujący również dla 𝕿𝖍𝖊 𝕯𝖆𝖎𝖑𝖞 𝕿𝖊𝖑𝖊𝖌𝖗𝖆𝖕𝖍 i 𝕿𝖍𝖊 𝕰𝖛𝖊𝖓𝖎𝖓𝖌 𝕾𝖙𝖆𝖓𝖉𝖆𝖗𝖉, zamieszkał w 1932 r. w Związku Sowieckim. Coraz bardziej rozczarowany uważną obserwacją totalitaryzmu komunistycznego, z czasem stał się zagorzałym antykomunistą. Podróżując bez uzyskania zgody władz sowieckich, postanowił zbadać doniesienia o głodzie na Ukrainie i na Kaukazie. Zapiski przesyłał do „The Manchester Guardian” za pośrednictwem poczty dyplomatycznej. Dlatego artykuły, które ukazały się 25, 27 i 28 marca 1933 r. nie zostały opublikowane pod jego nazwiskiem.

Malcolm Muggeridge określił Durantyʼego mianem „największego kłamcy jakiego spotkał wśród dziennikarzy”.
– „Nigdy nie zapominaj, że ze strumieniem płyną tylko martwe ryby” – Muggeridge jako pierwszy powiedział te słowa.

Jedna z jego książek pt. „Winter in Moscow” [„Zima w Moskwie”] (1934) opisuje socjalistyczną utopie.

Gareth Jones

Gareth Richard Vaughan Jones (1905–1935), niezależny dziennikarz, antynazista i antykomunista, od stycznia 1930 r. doradca do spraw zagranicznych byłego premiera Davida Lloyda Georgeʼa (1863–1945), był jednym z nielicznych obcokrajowców, którzy stali się bezpośrednimi obserwatorami Hołodomoru. W marcu 1933 r., po raz trzecini i ostatni, na własny koszt wybrał się w podróż do Związku Sowieckiego. Autor pięciu artykułów zamieszczonych w „The Manchester Guardian”, 7 marca po tym jak zdołał zgubić śledzących go agentów NKWD, wsiadł do pociągu zmierzającego do Charkowa. Opuszczając skład na przypadkowej małej stacji, z plecakiem pełnym żywności rozpoczął pieszą wędrówkę po piekle głodujących wsi Ukraińskiej SRR.

29 marca, po powrocie do Berlina, wydał komunikat prasowy, który opublikowany został oprócz „The Manchester Guardian”, także i na łamach 𝕹𝖊𝖜 𝖄𝖔𝖗𝖐 𝕻𝖔𝖘𝖙 i „The Times”:

„Przemierzyłem wsie i dwanaście kołchozów i wszędzie tak samo wołano:
– »Nie ma chleba. Umieramy«.
Ten krzyk dobiega z każdej części Rosji: z nad Wołgi, Syberii, Białorusi, Kaukazu Północnego i Azji Środkowej. Chodziłem po ukraińskim czarnoziemie, niegdyś najbogatszym terenie uprawnym w Rosji, gdzie zabroniono wjazdu korespondentom zagranicznym, aby nie mogli zobaczyć, co się tam dzieje.

W pociągu jeden z komunistów w rozmowie ze mną zaprzeczył, że panuje głód. Gdy wrzuciłem do spluwaczki skórkę chleba, który jadłem ze swojego prowiantu, pewien chłop, jeden ze współpasażerów, natychmiast ją wyciągnął i żarłocznie zjadł. Tak samo zrobił, gdy do spluwaczki wrzuciłem skórkę od pomarańczy. Komunista nie mówił już więcej, że nie ma głodu.

Nocowałem w wiosce, w której kiedyś było dwieście sztuk była, a obenie zostało tylko sześć krów. Chłopi jedli już tylko paszę, której zapas miał starczyć im na miesiąc. Powiedzieli mi, że wielu zmarło już z głodu. Dwóch żołnierzy, którzy przyszli aresztować złodzieja, ostrzegali mnie przed podróżowaniem nocą, ponieważ wtedy grasuje wielu »głodnych« zdesperowanych mężczyzn.

– »Czekamy na śmierć« – stało się moim powitaniem.
– »Nadal mamy jeszcze paszę dla bydła. Idź dalej na południe. Tam nic nie mają. Wiele domów jest pustych, bo ludzie już umarli« – opowiadali Ukraińcy płacząc.”

Uznany w ZSRR za persona non grata, Jones w 1935 r. udał się do Mandżurii, chcąc z bliska przyjrzeć się napiętym stosunkom sowiecko-japońskim na tym spornym terenie. W niejasnych okolicznościach uprowadzony, prawdopodobnie na rozkaz Kremla przez agentów NKWD, został przez nich zamordowany.

2 maja 2006 r., w obecności Margaret Siriol Colley, siostrzenicy dziennikarza, i ambasadora Ukrainy w Wielkiej Brytanii Ihora Jurijowycza Charczenko, w Old College University of Aberystwyth odsłonięto tablicę upamiętnuającą Garera Jonesa. Inskrypcja w trzech językach – angielskim, walijskim i ukraińskim, określa go jako „niedocenionego bohatera Ukrainy”. Pomysłodawcami, jak i fundatorali tablicy są: Ukraińsko-Kanadyjskie Stowarzyszenie Swobód Obywatelskich [Ukrainian Canadian Civil Liberties Association (UCCLA)] i Stowarzyszenie Ukraińców w Wielkiej Brytanii [Association of Ukrainians in Great Britain (AUGB)]. W trakcie uroczystości przemawiał prof. Ljubomyr Jarosław Łuczjuk.

W listopadzie 2008 r. Gareth Jones oraz Malcolm Muggeridge, podczas ceremonii w Westminster Central Hall, zostali pośmiertnie uhonorowani ukraińskim Orderem „Za zasługi”. Medale w imieniu prezydenta Ukrainy Wiktora Juszczenki za ich wyjątkową służbę dla kraju i jego mieszkańców, wręczył Ihor Charczenko.

Uznanie Hołodomoru za ludobójstwo

Rafał Lemkin (1900–1959), twórca koncepcji i definicji ludobójstwa, w wykładzie „Sowieckie ludobójstwo na Ukrainie”, wygłoszonym w nowojorskim Manhattan Centre w dwudziestą rocznicę Hołodomoru (1953), uznał sztucznie wywołany przez władze sowieckie głód na Ukrainie lat 1932–1933 za klasyczny przykład takiej zbrodni.

Państwa, których władze (rządy lub parlamenty) uznały Wielki Głód na Ukrainie za ludobójstwo:

◆ Australia (2003)
◆ Brazylia (2022)
◆ Czechy (2007)
◆ Ekwador (2007)
◆ Estonia (1993)
◆ Gruzja (2005)
◆ Hiszpania (2007)
◆ Kanada (2008)
◆ Kolumbia (2007)
◆ Litwa (2005)
◆ Łotwa (2008)
◆ Meksyk (2008)

◆ Niemcy (2022) [9]
◆ Paragwaj (2007)
◆ Peru (2007)
◆ Polska (2006)
◆ Portugalia (2017)
◆ Stany Zjednoczone (2018)
◆ Ukraina (2006)
◆ Watykan (2001)
◆ Węgry (2003)

Kraje, które oficjalnie potępiły Hołodomor jako akt eksterminacji ludzi dokonany przez totalitarny reżim stalinowski lub uczciły pamięć jego ofiar:

◆ Andora Andora (2009)
◆ Argentyna Argentyna (2007)
◆ Brazylia Brazylia (2007)
◆ Chile (2007)
◆ Czechy (2007)
◆ Hiszpania (2007)
◆ Izrael (2018)
◆ Słowacja (2007)
◆ USA (2003, 2006, 2008)
◆ Włochy (2004, 2007)

23 października 2008 roku Parlament Europejski po debacie poświęconej Wielkiemu Głodowi przyjął rezolucję stwierdzającą:

„Wielki Głód, sztucznie wywołany na Ukrainie w latach 1932–1933, jest wstrząsającą zbrodnią przeciwko ludności Ukrainy i przeciwko ludzkości.”

3 października 2018 roku Senat USA w specjalnej rezolucji uznał, że Józef Stalin i jego otoczenie dokonali ludobójstwa na Ukraińcach w latach 1932–1933.

Od 1998 roku Dzień Pamięci Ofiar Wielkiego Głodu (od 2004 Dzień Pamięci Ofiar Wielkiego Głodu i Represji Politycznych) jest świętem państwowym Ukrainy obchodzonym corocznie w czwartą sobotę listopada. Święto zostało ustanowione dekretem prezydenta Leonida Kuczmy.

28 listopada 2006 roku Rada Najwyższa (parlament) Ukrainy przyjęła na wniosek prezydenta Wiktora Juszczenki ustawę uznającą Wielki Głód za zbrodnię ludobójstwa.

25 maja 2009 r. Służba Bezpieczeństwa Ukrainy wszczęła oficjalne dochodzenie w sprawie Wielkiego Głodu 1932–1933 jako zbrodni ludobójstwa. Po zakończeniu śledztwa w listopadzie 2009, w styczniu 2010 r. Prokuratura Generalna Ukrainy skierowała do sądu akt oskarżenia. 13 stycznia 2010 r. Sąd Apelacyjny w Kijowie po rozpoznaniu sprawy uznał Józefa Wisarionowicza Stalina (1878–1953), Wiaczesława Michajłowicza Mołotowa (1890–1986), Łazarza Mojżeszowicza Kaganowicza (1893–1991), Pawła Pietrowicza Postyszewa (1887–1939), Stanisława Wikientiewicza Kosiora (1889–1939), Własa Jakowicza Czubara (1891–1939) i Mendla Markowicza Chatajewicza (1893–1937) za winnych zbrodni ludobójstwa określonych w art. 442 § 1 kodeksu karnego Ukrainy i umorzył jednocześnie postępowanie karne w związku ze śmiercią oskarżonych.

13 stycznia 2013 roku sąd apelacyjny miasta Kijowa zakwalifikował Wielki Głód na Ukrainie 1932–1933 jako zbrodnię ludobójstwa na narodzie ukraińskim. Sąd zgodził się z opinią Głównego Urzędu Śledczego Służby Bezpieczeństwa Ukrainy, która była wynikiem naukowo-demograficznej ekspertyzy sądowej, że bezpośrednim skutkiem zorganizowanego przez reżim komunistyczny ludobójstwa było zamorzenie głodem 3 mln 941 tys. osób.

W uchwale przyjętej w czwartek 15 grudnia 2022 r., Parlament Europejski uznał Hołodomor za akt ludobójstwa wobec narodu ukraińskiego [10].

Stanowisko Rosji

Duma Federacji Rosyjskiej w rezolucji uchwalonej 2 kwietnia 2008 sprzeciwiła się uznaniu Wielkiego Głodu za zbrodnię ludobójstwa. Głosi ona, że głodu z lat 30. XX wieku nie należy uznawać za ludobójstwo ani wykorzystywać jako narzędzia politycznego. Rezolucję przyjęto w momencie, gdy prozachodnie kierownictwo Ukrainy zabiegało – ku zaniepokojeniu Rosji – o członkostwo w NATO.

Jedna z notatek dyplomatów amerykańskich, ujawnionych przez portal WikiLeaks w listopadzie 2010 wskazuje, że ówczesny prezydent Rosji Miedwiediew, miał powstrzymywać władze Azerbejdżanu przed uznaniem Wielkiego Głodu za zbrodnię ludobójstwa, groźbami zmiany stanowiska Rosji w sprawie Górskiego Karabachu.

Stanowisko Polski

Senat Rzeczypospolitej Polskiej w obszernej uchwale oddał 16 marca 2006 r. hołd ofiarom Wielkiego Głodu i uznał go za akt ludobójstwa, wyrażając solidarność z narodem ukraińskim i jego wysiłkami dla upamiętnienia tej zbrodni. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uczynił to 6 grudnia 2006 r.

Przypisy:

[1] https://www.ncronline.org/news/people/founding-president-christendom-college-dies

[2] https://ciekawostkihistoryczne.pl/2020/05/12/najwieksze-zbrodnie-lenina/

[3] W putinowskiej Rosji Lenin ciągle jest żywy (a), ale Stalin jeszcze bardziej (b)

(a) https://www.bbc.com/russian/features-61911717

https://novayagazeta.ru/articles/2024/04/22/s-dnem-rozhdeniia-ilich

(b) https://istories.media/opinions/2022/04/22/za-chto-putin-nenavidit-lenina/

https://novayagazeta.eu/articles/2022/05/08/golova-lenina-flag-rossii-znak-z-nasha-novaia-eklektika

https://novayagazeta.ru/articles/2024/02/06/lenin-i-teper-zhivee-vsekh-zhivykh-no-stalin-zhivee

https://www.svoboda.org/a/28579929.html

https://ru.krymr.com/a/za-putina-za-stalina-rossijskoe-pobedobesie-v-krymu/30599078.html

https://ru.krymr.com/a/zachem-v-krymu-hotiat-razdavat-gazety-so-stalinym/30503934.html

https://carnegieendowment.org/research/2013/03/the-stalin-puzzle-deciphering-post-soviet-public-opinion?lang=ru&center=russia-eurasia

https://novayagazeta.eu/articles/2024/06/09/sovetskaia-sotsialisticheskaia-orda

https://meduza.io/en/feature/2024/08/06/a-deliberate-policy